SZKOŁA
ŻYCIE SZKOŁY
75-LECIE SZKOŁY
DZIENNIK
BIP
ENGLISH VERSION
HISTORIA SZKOŁY
POCZĄTEK
Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych powstało w 1945 roku w Sędziszowie Małopolskim. W pierwszych latach szkoła nosiła nazwę Miejska Szkoła Rzemiosł i Przemysłu Artystycznego powołana przez Ministerstwo Kultury i Sztuki na wniosek ówczesnych władz miasta Sędziszowa Małopolskiego. Inicjatorem i założycielem placówki był:
artysta-malarz mgr Adam Hannytkiewicz, który został mianowany przez władze resortu kultury jej pierwszym dyrektorem.
W 1947 roku zarządzeniem Ministra Kultury i Sztuki szkoła zostaje przemianowana na Publiczne Liceum Sztuk Plastycznych. Pierwszymi specjalnościami kształcenia była metaloplastyka oraz koronkarstwo.
Z dniem 1 września 1964 roku otwarto nowy dział zawodowy - zabawkarstwo, które w 1970 roku przekształcono na nową, bardziej wszechstronną specjalność "formy użytkowe". Od 1967 roku szkoła otrzymała nazwę Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych.
PRZENIESIENIE DO RZESZOWA
W 1977 roku decyzją władz szkoła zostaje przeniesiona do Rzeszowa, do budynku Szkoły Podstawowej nr 16 przy ulicy Staszica 16A. Tu rozpoczyna się drugi etap tworzenia i rozwoju szkoły w nowym środowisku. Kolejne lata to dostosowywanie i doskonalenie bazy dydaktycznej, specyficznej dla szkoły artystycznej.
W 1983 roku oddano do użytku nowy budynek warsztatów szkolnych, ze specjalistycznymi pracowniami do nauki metaloplastyki, form użytkowych, a później wystawiennictwa i snycerstwa. Powstają nowe pracownie do nauki rysunku i malarstwa, rzeźby, pracownie językowe. Na bieżąco dostosowywana jest baza dydaktyczna niezbędna dla wymogów kształcenia i rozwoju szkoły.
Wraz z wprowadzeniem reformy systemu oświaty, reformie ulega też szkolnictwo artystyczne. Od września 1999 roku obok 5-letniego Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych zostaje utworzona 6 - letnia Ogólnokształcąca Szkoła Sztuk Pięknych dla absolwentów szkół podstawowych.
Od 1 września 2001 roku powołane jest 4 - letnie Liceum Plastyczne dla absolwentów gimnazjów.
Ludźmi najbardziej zasłużonymi dla tworzenia i rozwoju szkoły byli jej kolejni dyrektorzy:
- mgr Walerian Bulfan,
- mgr Kazimierz Mierczyński,
- mgr Izydora Czechowska,
- mgr Piotr Panek, Wspomnienie
- mgr Stefan Miłoś,
- mgr Piotr Budziński,
- mgr Roman Barszczowski.
1 września 2003 rok to kolejny etap rozwoju szkoły. Na bazie istniejących szkół tworzony jest Zespół Szkół Plastycznych, w którym na funkcję dyrektora powołany został mgr Lucjan Oliwiński. Skład pozostałej kadry kierowniczej to: z-ca dyrektora - mgr Janina Kocój, kierownik pracowni ćwiczeń praktycznych - mgr Piotr Budziński, kierownik internatu - mgr Maria Korba.
Od 1 września 2004 roku nastąpiła zmiana na stanowisku dyrektora szkoły, którym został mgr Zenobiusz Kajda.
W lutym 2006 r. powołano mgr Jacka Kawałka - na nowo utworzone stanowisko wicedyrektora ds. artystycznych, a kierownikiem sekcji ćwiczeń praktycznych został mgr Marcin Rut.
1 września 2006 r. przyniósł kolejne zmiany personalne w Zespole Szkół Plastycznych - stanowisko wicedyrektora do spraw pedagogicznych objęła mgr Maria Miśkiewicz, a funkcję kierownika Internatu - mgr Bożena Hoszko.
PATRON SZKOŁY
Artysta zmarł 19 czerwca 1855 roku we własnym majątku, Krzyżtoporzycach pod Krakowem.
KALENDARIUM
* W latach 1815-20 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim dziedziny prawa, fizyki, mineralogii i chemii.
* W 1821 roku wyjechał do Getyngi, by poświęcić się studiom prawniczym i rozszerzyć wiedzę historyczną.
* Po powrocie do kraju, w 1823 podjął w Warszawie praktykę w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, w której w 1827 uzyskał stanowisko naczelnika Oddziału Hutniczego.
* Ożywił działalność staropolskiego zagłębia przemysłowego, gdzie podczas powstania w 1831 roku organizował produkcję broni dla armii polskiej.
* 1832-35 Po upadku powstania wyjechał do Paryża i przez rok był w pracowni N.T. Charleta, malarza epopei napoleońskiej. Najwięcej jednak zyskał analizując i kopiując dawnych mistrzów w Luwrze i innych muzeach podczas częstych podróży po Europie. Artysta podejmował także próby w dziedzinie rzeźby, wykonał gipsowy posążek konny Napoleona (odlany w brązie w 1841 przez Debraux d'Anglure) i popiersie własne utrzymane w neoklasycystycznej konwencji.
* Od 1833 pracował samodzielnie, odnosząc sukcesy obrazami malowanymi akwarelą.
* W 1835 wrócił do Krakowa, zaczął malować cykl portretów hetmanów, by ozdobić nimi Salę Hetmańską na Wawelu.
* Od 1837 przejął prowadzenie majątków rodzinnych, malarstwem zaś zajmował się dorywczo. Malował tylko dla siebie, nie wystawiał, nie sprzedawał. (Pierwszą wystawę obrazów Michałowskiego zorganizowano dopiero w 1894 we Lwowie.)
* W 1840 roku przeniósł się do majątku Bolestraszyce pod Przemyślem. Wtedy też w okresie pełnego rozkwitu malarskiego talentu Michałowskiego, powstała bogata galeria portretów osób z najbliższego otoczenia artysty.
* W roku 1848 bacznie obserwował wydarzenia Wiosny Ludów; W 1853 został wybrany prezesem Towarzystwa Rolniczego Krakowskiego.
W pełni poznano jednak dorobek Michałowskiego dzięki dużym wystawom w stulecie śmierci w 1955 roku. Wtedy przeanalizowano też jego twórczość naukową i podzielono ją na cztery okresy:
1) Okres tzw. amatorski, zaczynający się w latach młodzieńczych, a może nawet dziecięcych, a trwający do wyjazdu artysty do Paryża w roku 1832.
2) Okres obejmujący studia w Paryżu, kiedy następuje krystalizacja i rozkwit własnego stylu artysty (lata 1832-1835) oraz pobyt w Krakowie bezpośrednio po powrocie z Francji (lata 1835-1837). W tym czasie powstaje głównie jego malarstwo batalistyczne.
3) Okres pobytu na wsi w Krzyżtoporzycach i Bolestraszycach, przeplatany częstymi wyjazdami zagranicę (1837-1848). Artysta osiąga wtedy pełną dojrzałość twórczą. Powstaje seria arcydzieł, głównie portretów.
4) Siedmioletni okres pobytu w kraju (1848-1855) przynoszący, zapewne wskutek przeciążenia zajęciami publicznymi, a potem rozwijającej się choroby, stopniowe osłabienie twórczego zapału.
Tematyka twórczości
Wybitny kolorysta. Jego kompozycje odznaczają się świetnym, śmiałym rysunkiem, syntetyczną formą i swobodą techniki malarskiej (operował szerokimi pociągnięciami pędzla). W twórczości Michałowskiego zaznaczyła się siła poetycznego odczucia natury i człowieka, dynamizm oraz żarliwość patrioty i romantyka
Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych powstało w 1945 roku w Sędziszowie Małopolskim. W pierwszych latach szkoła nosiła nazwę Miejska Szkoła Rzemiosł i Przemysłu Artystycznego powołana przez Ministerstwo Kultury i Sztuki na wniosek ówczesnych władz miasta Sędziszowa Małopolskiego. Inicjatorem i założycielem placówki był:
artysta-malarz mgr Adam Hannytkiewicz, który został mianowany przez władze resortu kultury jej pierwszym dyrektorem.
W 1947 roku zarządzeniem Ministra Kultury i Sztuki szkoła zostaje przemianowana na Publiczne Liceum Sztuk Plastycznych. Pierwszymi specjalnościami kształcenia była metaloplastyka oraz koronkarstwo.
Z dniem 1 września 1964 roku otwarto nowy dział zawodowy - zabawkarstwo, które w 1970 roku przekształcono na nową, bardziej wszechstronną specjalność "formy użytkowe". Od 1967 roku szkoła otrzymała nazwę Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych.
PRZENIESIENIE DO RZESZOWA
W 1977 roku decyzją władz szkoła zostaje przeniesiona do Rzeszowa, do budynku Szkoły Podstawowej nr 16 przy ulicy Staszica 16A. Tu rozpoczyna się drugi etap tworzenia i rozwoju szkoły w nowym środowisku. Kolejne lata to dostosowywanie i doskonalenie bazy dydaktycznej, specyficznej dla szkoły artystycznej.
W 1983 roku oddano do użytku nowy budynek warsztatów szkolnych, ze specjalistycznymi pracowniami do nauki metaloplastyki, form użytkowych, a później wystawiennictwa i snycerstwa. Powstają nowe pracownie do nauki rysunku i malarstwa, rzeźby, pracownie językowe. Na bieżąco dostosowywana jest baza dydaktyczna niezbędna dla wymogów kształcenia i rozwoju szkoły.
Wraz z wprowadzeniem reformy systemu oświaty, reformie ulega też szkolnictwo artystyczne. Od września 1999 roku obok 5-letniego Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych zostaje utworzona 6 - letnia Ogólnokształcąca Szkoła Sztuk Pięknych dla absolwentów szkół podstawowych.
Od 1 września 2001 roku powołane jest 4 - letnie Liceum Plastyczne dla absolwentów gimnazjów.
Ludźmi najbardziej zasłużonymi dla tworzenia i rozwoju szkoły byli jej kolejni dyrektorzy:
- mgr Walerian Bulfan,
- mgr Kazimierz Mierczyński,
- mgr Izydora Czechowska,
- mgr Piotr Panek, Wspomnienie
- mgr Stefan Miłoś,
- mgr Piotr Budziński,
- mgr Roman Barszczowski.
1 września 2003 rok to kolejny etap rozwoju szkoły. Na bazie istniejących szkół tworzony jest Zespół Szkół Plastycznych, w którym na funkcję dyrektora powołany został mgr Lucjan Oliwiński. Skład pozostałej kadry kierowniczej to: z-ca dyrektora - mgr Janina Kocój, kierownik pracowni ćwiczeń praktycznych - mgr Piotr Budziński, kierownik internatu - mgr Maria Korba.
Od 1 września 2004 roku nastąpiła zmiana na stanowisku dyrektora szkoły, którym został mgr Zenobiusz Kajda.
W lutym 2006 r. powołano mgr Jacka Kawałka - na nowo utworzone stanowisko wicedyrektora ds. artystycznych, a kierownikiem sekcji ćwiczeń praktycznych został mgr Marcin Rut.
1 września 2006 r. przyniósł kolejne zmiany personalne w Zespole Szkół Plastycznych - stanowisko wicedyrektora do spraw pedagogicznych objęła mgr Maria Miśkiewicz, a funkcję kierownika Internatu - mgr Bożena Hoszko.
Artysta zmarł 19 czerwca 1855 roku we własnym majątku, Krzyżtoporzycach pod Krakowem.
KALENDARIUM
* W latach 1815-20 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim dziedziny prawa, fizyki, mineralogii i chemii.
* W 1821 roku wyjechał do Getyngi, by poświęcić się studiom prawniczym i rozszerzyć wiedzę historyczną.
* Po powrocie do kraju, w 1823 podjął w Warszawie praktykę w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, w której w 1827 uzyskał stanowisko naczelnika Oddziału Hutniczego.
* Ożywił działalność staropolskiego zagłębia przemysłowego, gdzie podczas powstania w 1831 roku organizował produkcję broni dla armii polskiej.
* 1832-35 Po upadku powstania wyjechał do Paryża i przez rok był w pracowni N.T. Charleta, malarza epopei napoleońskiej. Najwięcej jednak zyskał analizując i kopiując dawnych mistrzów w Luwrze i innych muzeach podczas częstych podróży po Europie. Artysta podejmował także próby w dziedzinie rzeźby, wykonał gipsowy posążek konny Napoleona (odlany w brązie w 1841 przez Debraux d'Anglure) i popiersie własne utrzymane w neoklasycystycznej konwencji.
* Od 1833 pracował samodzielnie, odnosząc sukcesy obrazami malowanymi akwarelą.
* W 1835 wrócił do Krakowa, zaczął malować cykl portretów hetmanów, by ozdobić nimi Salę Hetmańską na Wawelu.
* Od 1837 przejął prowadzenie majątków rodzinnych, malarstwem zaś zajmował się dorywczo. Malował tylko dla siebie, nie wystawiał, nie sprzedawał. (Pierwszą wystawę obrazów Michałowskiego zorganizowano dopiero w 1894 we Lwowie.)
* W 1840 roku przeniósł się do majątku Bolestraszyce pod Przemyślem. Wtedy też w okresie pełnego rozkwitu malarskiego talentu Michałowskiego, powstała bogata galeria portretów osób z najbliższego otoczenia artysty.
* W roku 1848 bacznie obserwował wydarzenia Wiosny Ludów; W 1853 został wybrany prezesem Towarzystwa Rolniczego Krakowskiego.
W pełni poznano jednak dorobek Michałowskiego dzięki dużym wystawom w stulecie śmierci w 1955 roku. Wtedy przeanalizowano też jego twórczość naukową i podzielono ją na cztery okresy:
1) Okres tzw. amatorski, zaczynający się w latach młodzieńczych, a może nawet dziecięcych, a trwający do wyjazdu artysty do Paryża w roku 1832.
2) Okres obejmujący studia w Paryżu, kiedy następuje krystalizacja i rozkwit własnego stylu artysty (lata 1832-1835) oraz pobyt w Krakowie bezpośrednio po powrocie z Francji (lata 1835-1837). W tym czasie powstaje głównie jego malarstwo batalistyczne.
3) Okres pobytu na wsi w Krzyżtoporzycach i Bolestraszycach, przeplatany częstymi wyjazdami zagranicę (1837-1848). Artysta osiąga wtedy pełną dojrzałość twórczą. Powstaje seria arcydzieł, głównie portretów.
4) Siedmioletni okres pobytu w kraju (1848-1855) przynoszący, zapewne wskutek przeciążenia zajęciami publicznymi, a potem rozwijającej się choroby, stopniowe osłabienie twórczego zapału.
Tematyka twórczości
Wybitny kolorysta. Jego kompozycje odznaczają się świetnym, śmiałym rysunkiem, syntetyczną formą i swobodą techniki malarskiej (operował szerokimi pociągnięciami pędzla). W twórczości Michałowskiego zaznaczyła się siła poetycznego odczucia natury i człowieka, dynamizm oraz żarliwość patrioty i romantyka
 Ze szczególnym zamiłowaniem rysował i malował (olejno i akwarelą) konie, zaprzęgi, dyliżanse oraz bydło domowe |  Tworzył pełne dynamiki sceny batalistyczne z wojen napoleońskich (kilka wersji bitwy pod Somosierrą) i z powstania listopadowego | |
"Napoleon na koniu" przed 1848  Będąc pod urokiem postaci Napoleona malował wielokrotnie jego portret konny i rzeźbił projekt pomnika |  Twórca realistycznych, pełnych głębokiego wyrazu, portretów rodziny (zwłaszcza dzieci) i przyjaciół oraz znakomitych studiów głów chłopskich |
|
© 2009 Copyright by ZSP